เมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉันได้แนะนำคุณเกี่ยวกับขั้นตอนการพัฒนาโดรนหลายใบพัดและโดรนปีกตรึง วันนี้ผมจะมาพูดถึงขั้นตอนการพัฒนาของแนวตั้งถอดเสียงพึมพำปีกคงที่.

ก่อนอื่นเรามาพูดถึงการเกิดของแนวตั้งถอดเสียงพึมพำปีกคงที่. เครื่องบินแบบดั้งเดิมสามารถแบ่งออกเป็นสองประเภทอย่างคร่าว ๆ หนึ่งคือเครื่องบินปีกคงที่ ซึ่งมีความเร็วในการบินที่รวดเร็วและใช้เวลาบินนาน แต่ไม่สามารถบินขึ้นและลงในแนวดิ่งได้ และมีข้อจำกัดมากกว่าในพื้นที่ อีกประเภทคือโดรนหลายใบพัด วิธีการบินขึ้นและลงจอดของโดรนหลายใบพัดมีความยืดหยุ่นมากกว่าโดรนปีกคงที่ และข้อกำหนดสำหรับสถานที่นั้นค่อนข้างต่ำ แต่ความเร็วในการบินจะต่ำกว่า ช้าลง อายุการใช้งานแบตเตอรี่สั้นลง และประสิทธิภาพในการทำงานจะค่อนข้างต่ำลง ดังนั้น เพื่อทำให้ข้อได้เปรียบของเครื่องบินทั้งสองประเภทนี้เป็นกลาง นับตั้งแต่ทศวรรษที่ 1940 นักวิจัยจากทั่วโลกได้เริ่มรวมข้อดีของเครื่องบินปีกตรึงและเครื่องบินหลายใบพัดเข้าด้วยกัน

เริ่มต้นในปี 1950 นักวิจัยเริ่มสำรวจแนวคิดของแนวตั้งถอดเสียงพึมพำปีกคงที่. เครื่องบินขึ้นและลงจอดแนวดิ่งแบบปีกตรึงรุ่นแรกสุดได้รับการพัฒนาโดยนักพัฒนาในสหรัฐอเมริกา โดยมีชื่อว่า เอ็กซ์วาย-1"ฮอปเปอร์". UAV นี้ใช้การออกแบบการบินขึ้นและลงจอดในแนวดิ่ง แต่เนื่องจากข้อจำกัดทางเทคนิคในเวลานั้น โครงการจึงต้องถูกยกเลิกไปในที่สุดอย่างน่าเสียดาย ในช่วงทศวรรษที่ 1970 และ 1980 ของศตวรรษที่ 20 สาขาการบินและอวกาศเริ่มสร้างความสำเร็จที่สอดคล้องกันในช่วงเวลานี้ และเทคโนโลยีการบินขึ้นและลงจอดในแนวดิ่ง UAV แบบปีกคงที่ก็เริ่มสร้างความก้าวหน้าครั้งใหม่เช่นกัน ตั้งแต่ทศวรรษที่ 1990 จนถึงสหัสวรรษ เทคโนโลยี UAV ได้พัฒนาและเฟื่องฟูอย่างค่อยเป็นค่อยไป และนักวิจัยที่เก่งกาจจำนวนมากขึ้นเรื่อยๆ ได้เริ่มลงทุนในการวิจัย UAV UAV แบบปีกคงที่ขึ้นและลงจอดในแนวดิ่งได้เริ่มขึ้นแล้ว และได้รับการกังวลอย่างกว้างขวางและนำไปใช้ในด้านพลเรือน

เดอะแนวตั้งถอดเสียงพึมพำปีกคงที่ปัจจุบันสามารถบินได้เร็วและมีความทนทานยาวนานของ UAV แบบปีกคงที่ รวมถึงประสิทธิภาพที่ยืดหยุ่นของ UAV แบบหลายใบพัดที่สามารถบินขึ้นและลงจอดในแนวดิ่งและลอยอยู่ในอากาศได้ ทุกวันนี้,แนวตั้งถอดเสียงพึมพำปีกคงที่มีการใช้กันอย่างแพร่หลายในทุกสาขา ผมเชื่อว่าในอนาคต มันจะสามารถคิดค้นและปรับปรุงอย่างต่อเนื่อง นำความสะดวกสบายมาสู่มนุษย์ในด้านต่าง ๆ มากขึ้น